Bir İnsanın Anavatanı...

Bir gün seminere başlamadan önce kısa boylu güler yüzlü birisi geldi,   Hocam elinizi öpmek istiyorum, dedi. Ben el öptürmekten pek   hoşlanmadığım için, yanaktan öpüşelim, dedim, öpüştük. Aramızda şöyle   bir konuşma yer aldı:   - Hayrola, neden elimi öpmek istedin?   - Hocam, üç yıl önce sizin bir seminerinizi katıldım. Hayatım değişti.    O seminerden sonra daha mutlu bir ailem var ve size teşekkür etmek   istiyorum; onun için elinizi öpmek istedim.    - Ne oldu, nasıl oldu?    - Üç yıl önce şirketimizin organize ettiği iki günlük bir seminerde   bizimle beraberdiniz. O seminerin bitişine doğru dediniz ki, "Bir   insanın anavatanı çocukluğudur. Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir   insanın mutlu olması çok zordur. Bir annenin, bir babanın en önemli   görevi, çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına olanaklar   yaratmaktır."   Bir süre sustu, bir şey hatırlamak ister gibi düşündü, sonra konuşmaya   devam etti:    - Hatta daha da ilerisi için söylediniz; dediniz ki, "Bir ulusun en   önemli görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına olanaklar    yaratmaktır." Ben bir baba olarak sizi duyduğum zaman kendi kendime   düşündüm: Ben bir baba olarak çocuğumun çocukluğunu doya doya    yaşamasına fırsatlar yaratıyor muyum? Böyle bir sorunun o zamana kadar   hiç aklıma gelmediğini fark ettim. Ben ne yapıyorum, diye düşündüm.    Benim yaptığım sanırım birçok babanın yaptığının aynısıydı. Dokuz    yaşındaki oğlum ben işten eve gelince beni görmemeye, benden kaçmaya    çalışıyordu. Neden kaçmaya çalışıyordu, biliyor musunuz, Hocam?    - Hayır, neden?   - Çünkü onu görünce hemen şu soruyu soruyordum. "Oğlum bugün ödevini    yaptın mı?" Tuhaf tuhaf bakıyor, gözünü kaçırıyor, daha da   sıkıştırınca, hayır anlamına gelen, "cık" sesini çıkarıyordu.   Kızıyordum, söyleniyordum, "Niye yapmıyorsun ödevini!" diyordum.    Aramızda sürekli tartışmalar, sürtüşmeler oluşuyordu. Tabii bunun   sonucunda bütün aile huzursuz oluyordu.    Burada biraz sustu, soluklandı. Sanki hatırlamak istemediği anılar    vardı; onların üstesinden gelmeye çalışıyordu. Sonra konuşmaya devam   etti:    - Ben sizin seminerinizden çıktıktan sonra düşünmeye başladım. "Ben ne   biçim babayım," diye kendime sordum. Seminer için geldiğim   İstanbul'dan çalışma yerim olan Kayseri'ye gidinceye kadar düşündüm;    otobüste bütün gece düşündüm ve sonra kendi kendime dedim ki, eşimle    konuşayım, biz birlikte bir karar alalım. Diyelim ki bu çocuk isterse    beş yıl sınıfta kalsın, ama doya doya çocukluğunu yaşasın.    - Radikal bir karar!    - Evet, uçta bir karar, ama bu karar içime çok iyi geldi, Hocam.    Gerginliğim, üzüntüm gitti, içim rahat etti. Ben eve gelince eşime   dedim ki, hadi gel otur, konuşalım. Yemekten sonra oturduk konuştuk,    çocuklar yattı biz konuşmaya devam ettik. Seminerde anlatılanları   aktardım, böyle böyle böyle diye izah ettim ona ve en nihayet dedim    ki, ya benim gönlümden ne geçiyor sana söyleyeyim. Bizim oğlumuz var    ya bizim oğlumuz, o isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama çocukluğunu    yaşasın! Şimdiye kadar onun çocukluğunu yaşamasıyla ile ilgili pek bir    çaba göstermedik, bir bilinç göstermedik, oluruna bıraktık. Gel şimdi    değiştirelim bunu.    - Eşiniz ne dedi?    - Hocam biliyor musun ne oldu?    - Ne oldu?   - Karım hayretle bana baktı ve dedi ki, "Bu ne biçim seminer be! Kim    bu adam? Öyle şey mi olur; yok bizim ki çocukluğunu yaşayacakmış!    Bizim çocuk çocukluğunu yaşarken öbürküler sınıflarını geçecek    ilerleyecek! Öyle şey olmaz."    - Anlıyorum; anne olarak çocuğunun geride kalmasını istemiyor,    kaygılanıyor!    - Fakat hocam ben pes etmedim, bırakmadım, mücadeleye devam ettim. Her    gün, her akşam gece yarılarına kadar karımla konuştum. Üç gecenin    sonunda bana, peki ne halin varsa gör, dedi.    - Pes etti, yani. Peki, sen ne yaptın?    - İşte onu dediği günün sabahı eşofmanımı, ayakkabımı şöyle kapının    yanına bıraktım işe gittim; işten dönünce oğlumun gözüne baktım ve    dedim ki, oğlum bugün doya doya oynadın mı? Bana hayretle baktı ve    "Hayır!" anlamına gelen "cıkk" dedi. O zaman, hadi gel beraber aşağıya    ineceğiz, oynayacağız, dedim. Eşofmanımı giydim, ayakkabımı giydim,    onunla beraber sokağa çıktık. Pencereden arkadaşları bakıyorlarmış,    onlar da sokağa çıktılar; birlikte sokakta oyun oynadık. Akşam saat    altıdan sekiz buçuğa kadar sokaktaydık. Eve gelince toz toprak    içindeyiz, beraber banyoya girdik, duş yaptık. Havluyla kuruladım, çok    mutluyduk ve o günden sonra işten dönünce her gün onunla oynamaya    başladım. Her gün, her gün, her gün oynadım. Yedi gün sekiz gün    sonraydı galiba, bir gün banyodan çıkarken onu kuruluyorum havluyla,    kolumu tuttu, bana döndü ve dedi ki, baba ya, ben seni çok seviyorum.   Hocam nefesim durdu, gözüm yaşardı, konuşamadım. Çünkü farkına vardım    ki, şimdiye kadar sevdiğini hiç söylememişti. Düşündüm, şimdiye kadar    hiç söylemediğinin farkında değildim; belki ömür boyu söylemeyecekti.    "Ne büyük tehlike!" diye düşündüm. Ömür boyu onun bana bu cümleyi    söylemediğinin farkında olmayacaktım.     - Demek farkına vardın, seni kutlarım. Senin farkına vardığın bu durum    birçok anne ve babanın farkında olmadığı gizil, örtük ama önemli bir    tehlike!    - İçimde bir şükür duygusu, havluyla çocuğumu kuruladım ve giydirdim    ve artık her gün oyun oynamaya devam ettik. Zaman geçti, iki hafta   sonra okul, öğretmen veli buluşması için okula davet etti. Daha önceki    veli buluşmalarında öğretmen, "Sizin oğlunuz akıllı bir çocuk, ama    ödevleri kargacık burgacık yazıyor, dikkat etmiyor. Sınıfta    arkadaşlarını rahatsız ediyor, onları itiyor kakıyor, lütfen onunla    konuşun. Ödevlerine ilgi gösterin, sınıfta arkadaşlarını rahatsız    etmesin. Ödevlerini doğru dürüst yapsın," demişti. O nedenle öğretmen    buluşmasına gitmekten çekiniyordum. Bu davet gelince ben eşime dedim   ki, hadi okuldaki buluşmaya beraber gidelim! Yok, dedi, sen tek başına    gideceksin, ben gelmeyeceğim.    - Eşiniz gelmek istemedi!    - Hayır istemedi. Ya beraber gidelim, diye ısrar ettim hayır hayır sen    yalnız gideceksin dedi. Ben yalnız gittim ve diğer veliler geldikçe    sıra bende olduğu halde sıranın arkasına geçtim, sıranın arkasına    geçtim ki başka kimse olmadan öğretmenle konuşayım, diye. Mahcup    olacağımı düşünüyordum. Her şeyin daha kötüye gittiğini düşünüyordum.    En nihayet bütün veliler öğretmenle konuşmalarını bitirip gittiler.    Sıra bende! Öğretmenin karşısına geçtim, bana baktı gülümsedi, siz ne    yaptınız bu çocuğa, dedi. Hiç cevap vermedim, önüme baktım. Lütfen    söyleyin ne yaptınız bu çocuğa, dedi. "Çok mu kötü hocam?" diye   sordum. Gülümsedi, hayır, kötü değil, dedi. "Artık sınıfta    arkadaşlarını hiç rahatsız etmiyor, ödevleri iyileşti, tam istediğim    öğrenci oldu. Ne yaptınız bu çocuğa siz?"    - Herhalde bir baba olarak çok mutlu oldunuz?    - Hocam biliyor musunuz öğretmenin karşısında ağlamaya başladım.    İnanamıyordum kulağıma, içimden, vay evladım, biz sana ne yaptık    şimdiye kadar, duygusu vardı. Eve geldim, karım yüzüme baktı, gözlerim    ağlamaktan kıpkırmızı. "O kadar mı kötü?" diye sordu. Ona da cevap    veremedim Hocam, ona da cevap veremedim! Ağladım. Daha sonra anlattım.    Hocam onun için sizin elinizi öpmek istedim, teşekkür ediyorum. Benim    oğlumun ve onun küçüğü kızımın hayatını kurtardınız. Ailemin mutluluğu    kurtuldu. Hakikaten bir insanın anavatanı çocukluğuymuş. Anavatanı    mutlu olan bir çocuk çalışmasını, okulunu her şeyini bütün gücüyle    yapar ve orada başarılı olurmuş.    "Gel seni yeniden kucaklayayım!" dedim. Kucaklaştık.    "Çocuklar Gülsün diye!" yaşayalım. Çünkü insanın anavatanı    çocukluğudur. Çocuklar gülerek, oynayarak büyürse, sonunda büyükler    güler. Büyükler mutlu olup gülümseyince tüm ülke, tüm insanlık güler.    Çocukların gülmesine hizmet veren herkese selam olsun! > > Doğan CÜCELOĞLU www.benimyuvam.org sitesinden alıntıdır... resim : www.tahinpekmez.org sitesinden alıntıdır...